Marcella

• MARCELLA  door Ann Peeters

   Met mijn nieuwe sjaal trek ik vastberaden de deur achter mij dicht. Wat een hartelijk cadeau van 

  mijn zus die als geen ander erin slaagt om letterlijk en figuurlijk warmte te geven. De aanvang van 

  mijn avondlijke wandeling, een uitgedund overblijfsel van de voorbije 2 jaar, is een feit. Een hype 

  waar ik gelukkig niet aan ontsnapte. Ik ben er zeker van dat de nood om terug dichter bij de natuur te 

  staan meer geweest is dan enkel iets “wat nog wel mocht”. Hoe in tijden van zwaarte het voelen van 

  de natuur op dieper (oer)niveau soelaas kan bieden.  

  Het zich steeds herhalende in een dagelijkse wandeling, de zekerheid maar ook de ruimte voor 

  verwondering doet me deugd. De weg en afstand blijven dezelfde, de omstandigheden niet. Hoe 

  modderig zijn bepaalde stukjes op mijn weg, staat er wat water of ijs op bepaalde kille plekjes, hoe 

  hard voelt de wind en mijn favoriet in dit rijtje, met welk kleurenpalet zal de zon vanavond 

  ondergaan. Geen enkele keer heb ik al een zelfde zonsondergang kunnen meemaken.  

  Al wandelend heb ik ervaren wat een rijkdom het is om niet meer alleen naar de grond of gewoon 

  voor mij uit te kijken maar mijn horizon te verruimen door rond en naar boven te kijken. De natuur 

  voelen en volop in mij opnemen in plaats van zoals voorheen oortjes in te hebben en alweer 

  geprikkeld en afgeleid worden van hetgeen diepergaande rust geeft.  

  In tijden van somberte kan ons “gezichtsveld” heel beperkt worden en dat vertaalt zich ook in het 

  verminderd opnemen van onze omgeving , van hetgeen ons “omgeeft”. Wandelen in de natuur geeft 

  dan ook een mogelijkheid om ons stapje per stapje terug wat meer open te stellen. 

  Op een bepaald punt tijdens mijn zich herhalend toertje kruis ik Marcella. Of zo is haar naam in mijn 

  gedachten toch. Zij heeft iets heel sympathieks heldhaftigs en lijkt tegen elke weerstype en 

  emotionele ontregeling bestand. Zij brengt samen met de zonsondergang kleur in mijn wandeling. 

  Zoals steeds knikken we en lachen we vriendelijk naar mekaar. Woorden zijn in dit contact 

  overbodig. Een gedeeld aanvoelen van het fijne van de ontmoeting dat genoeg heeft aan zichzelf.  

  Hoe dikwijls leiden woorden ons af van het gevoelde. Net zozeer als ik gesprekken en woordelijk 

  contact waardeer en uiterst belangrijk vind, zijn evenzeer de momenten die geen woorden behoeven 

  zo nodig. Samen goed kunnen zijn in de stilte … 

  Ondertussen zijn Marcella en ik weer wat verder van mekaar verwijderd en zie ik hoe de zon 

  vanavond heel warm tulpenrood kleurt bij haar ondergang. Ik trek mijn sjaal nog even net iets dichter 

  aan en stap rustig de verdere avond tegemoet.